A SHIVA DOENLLE OS PES

 Un día chegaron ao albergue un trío curioso. Tratábase dunha peregrina mexicana e a súa nai. A estas dúas peregrinas acompañáballes un mozo hindú. O seu aspecto delatábao. Resultoume curioso e estraño ver a este mozo, pois nunca vira a un hindú no Camiño de Santiago.

A moza era simpática, alegre e extrovertida. Moi típica mexicana, con trenzas a ambos os dous lados da cabeza e unha cor de pelo negro- azulado como os amerindios.

Era unha rapaza coa que rapidamente fas amizade. A súa nai, unha muller madura, mantiña unha esvelta figura e tiña un trato doce, afable e apracible. Recordo que ademais posuía unha caligrafía extraordinaria, algo en vía de extinción.

Enseguida percibín que a moza sempre lucía un espléndido sorriso e él tiña cara de preocupado e de poucos amigos, pero non quixen meterme en asuntos onde ninguen me chama.

A tarde ía transcorrendo coa normalidade habitual dos días de inverno. O escaso número de peregrinos facía que sentísemos como en familia.

Cando xa estableceramos certa "amizade" a moza abriuse con máis confianza e contoume o que lle preocupaba ao seu amigo hindú.

A cuestión era que ela coñecera por Internet ao rapas hindú e mantiveran unha relación virtual. Levaban certo tempo nesa relación e decidiran que era hora de coñecerse en persoa.

Para que ningún dos dous tivese que gastar moito diñeiro, a moza mexicana planeou que se reunirían nun punto intermedio. E desta forma, foi como chegaron a España e ao Camiño Santo galego, terra do seu bisavó.

Teño que admitir que me sorprendeu o seu relato e a forma equilibrada que estaban a levar as súas vidas. Dende logo a moza era valente e decidida e o seu plan era case perfecto. Que mellor sitio para coñecer a unha persoa que no Camiño a Santiago?

Ao principio, pensei que me estaba contando a súa bela historia de amor, que ese era o tema central da conversa, pero a medida que avanzou no seu relato, deime conta de que algo a estaba preocupando.
Continuou contándome cousas sobre os días que levaban camiñando, de como notaba a enerxía que manaba do camiño, o bo ambiente nos albergues, ata que chegou ao momento en cuestión que a preocupaba. Dende hai uns días o meu compañeiro hindú, sentese mal, abatido, sin ganas de camiñar. Di que todos lle miran mal, que nota nas miradas certo rexeitamento pola súa cor de pel e quere abandoar o Camiño. A min dáme moita pena deixalo despois de tanto esforzo e sacrificio que fixemos para estar aquí. Estou abatida e non sei se me poderías axudar.

Certamente estaba moi preocupada, porque o seu rostro pasou dun alegre sorriso a un semblante serio. Cando vexo a alguén así loitando por unha causa xusta, ou por amor, non podo resistir a tentación de axudar.
Xa era un presaxio aquela canción que escoitaba todos os días cando era neno camiño do colexio, naquela Jukebox que custaba cinco pesetas a canción, era un temiña de Billy Swan "I can help". Sabía que estábame a dicir algo. Así foi como aprendín que I can help quería dicir Eu podo axudar. .

Falei co mozo e tratei de arrincarlle algunhas palabras, xa que era moi reservado e parco en palabras. E con aquel inglés que aprendín das cancións pregunteille Can I help you? El tratou de escusarse aludindo que tiña moita dor nun pé e que tiña que deixar o Camiño. Con todo, eu sabía por boca da súa compañeira que iso non era certo, era só unha escusa para non dicir o que lle pasaba realmente. Sentín pena de aquel rapas.

Entón sen pensalo, díxenlle co meu inglés musical: take off your shoes, please « Descálzate, por favor». Collinlle o seu pé e con un aceite balsámico que me dera o fillo de Torrado o fisioterapeutico de Pontevedra e lle dín unha masaxe mentras continuamos falando de cousas sen moita relevancia, só era para romper o xeo.

Ao día seguinte pola mañá a mexicana veu a verme e entre unha mestura de alegría e bágoas díxome que continuaban o camiño, que por algunha causa que ela descoñecía o mozo cambiou de parecer. Estaba tan agradecida que non lle saían as palabras coa emoción e fundiuse nun cariñoso abrazo comigo.

Pregúntome que sería desta parella tan singular. Casaríanse? Eu creo que sí, ¡o camiño une ás persoas!
Ás veces cremos que todos nos odian e non é así. Sempre hai unha man amiga.